οι σκιές της κέρινης κούκλας

Ξυπνούν ξανά, κάτω απ΄ τα φώτα άλλη μια φορά,
όνειρα, ελπίδες, οι παιδικοί μου εφιάλτες,
ψέμα κι΄ αλήθειες, άμορφα τέρατα του χτες.

Το μυαλό πονά, να φύγω μάταιο κι΄ αυτό πια,
βάζουν φωτιά στην εύθραυστή μου ξεγνοιασιά.

Τυφλός κι΄ ανήξερος είμαι θαρρώ, αθώο θύμα μοιραίας μοίρας,
επικίνδυνο στήνουν χορό, οι σκιές της κέρινης κούκλας.

Τολμώ να μπω, στου εαυτού μου τον βυθό,
χωρίς λαό, φορώ στεφάνι ψεύτικο,
και περπατώ, στην κόλαση χωρίς σκοπό.

Κλάμα και πόνος, στην άβυσσο υπάρχω μόνος,
πετώ ν΄ αγγίξω, το ελπιδοφόρο ουράνιο τόξο.

Άγγελος στον παράδεισο ξανά, βαφτισμένος σε δάκρυα φωτιάς,
όχι πια σκλάβος, άφοβα κοιτώ τις σκιές της κέρινης κούκλας.-