τα 13 φεγγάρια του δία

Με την αγάπη τους για βάρκα, κατάρτι μια παλιά κιθάρα,
ξεκίνησαν μια μελωδία, τα δώδεκα παιδιά του Δία,
έτσι αρχίζει η ιστορία.
Κι΄ εμένα το (πιο) μικρό φεγγάρι, με πήρε τ΄ άγνωστο απ΄ το χέρι,
ξέπλυνα μ΄ασημένια δάκρυα, τα όνειρά μας τα χρυσά,
και το ταξίδι μου αρχινά.

Απόψε φόρεσα το μαύρο μου φουστάνι, και ψεύτικο χαμόγελο,
Κι΄ο γέροντας με πήρε σε βάρκα από μαόνι, ταξίδι δίχως γυρισμό.

Και χόρεψα στερνό χορό στα δάση του απείρου,
ταξίδι λησμονιάς, θα ζω στην λίμνη του ονείρου,
σε παγωμένο τζάμι είναι σφραγίδα το φιλί,
κι΄ η ανάσα μου πνοή, που ξεψυχάει στο γυαλί.-