τα κουτιά του ονείρου

Ο ήλιος βουτάει στην άκρη του απείρου,
γελά η σκιά μου, την θέση μου πάλι ζητάει,
ανοίγω δειλά τα κουτιά του ονείρου,
κινούμενα σχέδια η ζωή μου κι΄ ο νους μου μεθάει.

Σύννεφο άσπρο στην πλάτη με παίρνει,
κι΄ ένας γέρος αγέρας παίζει τζαζ κάπου στ΄ αστέρια,
χορεύω κι΄ ένα ‘λα’ ψηλά με πετάει,
αγγελάκια λευκά με χαϊδεύουν μ΄ άυλα χέρια.

Στην πλατεία μουσικής και ονείρου,
ο Jim και η Janis με τον Μάρκο κάνουν παρέα,
έχω χαθεί στην οδό Αστροχώρου,
κι΄ ο λυράρης κλαίει για κάποια γυναίκα μοιραία.

Η ανάσα μου πάνω στο τζάμι παγώνει,
κι΄ ο ήλος βουτάει μακριά στην άκρη του απείρου,
σκοτεινιάζει κι΄ η βροχή δυναμώνει,
κι΄ η σκιά μου βουλιάζει (ξανά) στα κουτιά του ονείρου.-