ο τελευταίος κουρσάρος

Γεννήθηκα ταξιδευτής στην παραλία της λήθης,
το κύμα γύρω άφριζε κι΄ ο άνεμος φωτιά,
στην κορυφή του φεγγαριού, εκούσιος ερημίτης,
του εαυτού μου απόγονος, βαριά κληρονομιά.

Ταξίδεψα στα σύμπαντα, με τα φτερά του ήλιου,
και γνώρισα το άπειρο, το έξω και εντός,
σε μια σπηλιά συνάντησα την απαρχή του χρόνου,
τραγούδησα με την ζωή, δεν μοιάζω κανενός.

Μοναδικός κι΄ αιώνιος στην παραλία της λήθης,
με άμμο χτίζω όνειρα, που η θάλασσα σκορπά,
κουράστηκα να περπατώ στα σύνορα της θλίψης,
ακρίτας, σταυροφόρος, σε πλοίο χωρίς πανιά.-